|
Participant artists: Giannis Stamenitis - Greece Nimfa M Ursabia - Phillipines Sofia Arfanaki - Greece Katerina Bouzika - Greece Elisabeth Grigoriadou - Greece Eri Agriou - Greece Noriko Yida - Japan Kazunori Murakami - Japan Rodolfo Ríos - Mexico Picasso Gaglione - USA Fotini Hamidieli - Greece Aleka Tsironi - Greece Georgia Grigoriadou - Greece Birgit Zartl - Austria Tina Minaretzi - Greece Julie VanBortel Matevish - USA Vangelis Manouvelos - Greece Nicola Winborn - UK Bianca Tangande - Netherlands Dorthee Masander - Netherlands/Greece Extra: Theodoros Eleftheriadis Το Art in a Box είναι ένα κουτί ανταλλαγής στο οποίο συμμετέχουν 20 δημιουργοί.
Κάθε συμμετέχοντας θα πρέπει να στείλει 20 έργα σε χαρτί, αριθμημένα και υπογεγραμμένα, διαστάσεων μέχρι 15χ21. Τηρείται σειρά προτεραιότητας και το κουτί κλείνει μόλις συμπληρωθούν οι 20 συμμετοχές. Σε περίπτωση που συμπληρωθεί ο αριθμός αυτός, οι συμμετοχές που μένουν εκτός, πάνε στο επόμενο κουτί. Κάθε κουτί είναι αριθμημένο και ο κάθε συμμετέχοντας λαμβάνει απο ένα συλλεκτικό κουτί, με 20 διαφορετικά έργα. Το κόστος συμμετοχής είναι 10€ και καλύπτει το κόστος του κουτιού και τα ταχυδρομικά τέλη αποστολής του. Δεκτές γίνονται όλες οι τεχνικές σε χαρτί (εκτός απο φωτοτυπίες), φωτογραφίες, κολάζ, χαρακτικά, mail art, χειροποίητα βιβλιαράκια, μικρές ιστορίες, ποιήματα, διηγήματα ή οτιδήποτε άλλο χωράει σε ένα κουτί! |
Art in a Box is an exchange art box with 20 participant artists.
Each participant has to send 20 artworks, numbered and signed. The size can be up to 15x21cm. A priority order is kept and the box closes when the 20 entries have received. If the box is closed, the artworks that are left out, go to the next box. Each box is numbered and each participant receives a box with 20 different artworks. The participation fee is € 10 and covers the cost of the box and the shipping postage. We accept all the techniques on paper (except photocopies), photographs, collages, engravings, mail art, handmade booklets, short stories, poems, short stories or anything that fits in a box! |
The theme of the "Art in a Box" is: Waiting
Waiting, Waitin, Waitin', or The Waiting may refer to:
Waiting periods are also used for new insurance policies, particularly health insurance[5] and flood insurance. Incidents which occur during this time are not claimable.[5] The term may also refer to the time between the making of a claim and the payment of it, also called the elimination period.
In business finance, a waiting period (or quiet period) is the time in which a company making an initial public offering (IPO) must be silent about it, so as not to inflate the value of the stock artificially. It is also called the cooling-off period.
Other things potentially subject to waiting periods include marriage,[6] divorce, and merger proceedings.
Waiting, Waitin, Waitin', or The Waiting may refer to:
- Waiting staff, work as a waiter or waitress
- Patience
- Pause (disambiguation)
- Still Waiting (disambiguation)
- Wait (disambiguation)
- Waiting period
Waiting periods are also used for new insurance policies, particularly health insurance[5] and flood insurance. Incidents which occur during this time are not claimable.[5] The term may also refer to the time between the making of a claim and the payment of it, also called the elimination period.
In business finance, a waiting period (or quiet period) is the time in which a company making an initial public offering (IPO) must be silent about it, so as not to inflate the value of the stock artificially. It is also called the cooling-off period.
Other things potentially subject to waiting periods include marriage,[6] divorce, and merger proceedings.
Το Θέμα του "Art in a Box" είναι:Περιμένοντας
Την εποχή των εικόνων και της ταχύτητας της πληροφορίας, διαπιστώνουμε ότι όλο και πιο συχνά βρισκόμαστε σε αναμονή: σε μια αίθουσα ιατρείου, σε μια ουρά ταμείου, στο μετρό. Περιμένουμε την άνοιξη, τις γιορτές, τα γενέθλιά μας, ένα τηλεφώνημα, το φαγητό, μια διάγνωση, το γέλιο μετά από ένα ανέκδοτο, να περάσει ο πόνος, να μας πάρει ο ύπνος, να γίνει το φαγητό, να έρθει το καλοκαίρι. Περιμένουμε να ερωτευθούμε.
Μόλις μερικά χρόνια πριν στην Ελλάδα είχαν αρχίσει να σχηματίζονται οι πρώτες ουρές στα συσσίτια των Δήμων και στις λαϊκές αγορές όπου μοιράζονταν δωρεάν λαχανικά και φρούτα. Η οικονομική κρίση του 2011 δημιούργησε νέους φτωχούς. Ανθρώπους που μέχρι τότε είχαν σταθερή εργασία, μισθό, δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, επίδομα άδειας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι Έλληνες σάστισαν. Είχαν συνηθίσει τις ουρές στις υπηρεσίες του Ι.Κ.Α, στα επείγοντα των κρατικών νοσοκομείων, σε Εφορίες, Ταχυδρομεία και Τράπεζες, σε κινηματογράφους και συναυλίες, αλλά αυτό που ζούσαν τότε ήταν πρωτόγνωρο.
Και ενώ κατακλυζόμαστε από εικόνες ανθρώπων που περιμένουν να περάσουν τα σύνορα, κυνηγημένοι από τους πολέμους και τη φτώχεια, ένα εστιατόριο στη Μαδρίτη δεν κάνει κρατήσεις. Κάποιοι πληρώνουν άλλα άτομα για να περιμένουν αντί γι’ αυτούς στην ατέλειωτη ουρά που σχηματίζεται. Άραγε είναι το φαγητό σε αυτό το εστιατόριο τόσο καλό ή μήπως είναι ελκυστικό, ακριβώς γιατί δυσκολεύεται κάποιος να βρει τραπέζι?
Η αναμονή είναι σαν ένα λευκό φύλλο χαρτιού που πρέπει να γεμίσουμε. Αν δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να περιμένουμε, ας κάνουμε κάτι δημιουργικό, όπως έκανε η Πηνελόπη με τον αργαλειό περιμένοντας τον Οδυσσέα.
Στην «Οδύσσεια» του Ομήρου, η Πηνελόπη υφαίνει και εξυφαίνει για ν’ αποφύγει το γάμο με κάποιον από τους μνηστήρες, για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Ο γιός της Τηλέμαχος λέει: «Αν έβρισκε το θάνατο, δε θα’ ταν ο καημός μου τόσος, αν είχε σκοτωθεί στην Τροία, εκεί, με τους συντρόφους του στο πλάι, ή, με το τέλος του πολέμου, ξεψυχούσε στων δικών του τα χέρια. Τότε οι Παναχαιοί θα τον τιμούσαν τύμβο υψώνοντας, και για την κληρονομιά στον γιο του θ’ άφηνε μεγάλη δόξα. Μα να τώρα ανήκουστον τον έχουν αρπάξει οι Άρπυιες κι εξαφανίστηκε, χωρίς κανείς να μάθει πού και πώς, αφήνοντας σ’ εμένα οδυρμούς κι οδύνες» (οι Άρπυιες ήταν φτερωτές δαιμονικές θεότητες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, προσωποποίηση των θυελλωδών ανέμων. Σε αυτές απέδιδαν την εξαφάνιση ανθρώπων που χάνονταν χωρίς ν’ αφήσουν ίχνη. Στη νεοελληνική μυθολογία έχουν διασωθεί ως Ανεμικές ή Αερικά).
Η αναμονή εξακολουθεί να εμπνέει τους συγγραφείς. Στη «Δόνια Ροσίτα» ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα δημιουργεί έναν εμβληματικό χαρακτήρα. Η Ροζίτα περιμένει την επιστροφή του αρραβωνιαστικού της από την Αμερική για να γίνει ο γάμος. Τα χρόνια περνούν χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνος προτείνει ακόμη και γάμο με πληρεξούσιο αλλά ούτε αυτός πραγματοποιείται. Στο τέλος η Ροσίτα μαραίνεται όπως τα ρόδα που καλλιεργεί στο θερμοκήπιο του σπιτιού της.
Ο Σάμιουελ Μπέκετ στο θεατρικό του έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» βάζει δύο ανθρώπους να περιμένουν την άφιξη ενός ατόμου που δεν έρχεται ποτέ. Ο ίδιος ανέφερε κάποτε πως ούτε ο ίδιος είχε σκεφτεί ή γνώριζε «ποιος ήταν ο Γκοντό».
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα «Περιμένοντας τους βαρβάρους» σχετίζει την αναμονή με τη λύση. Οι άνθρωποι μιας υποθετικής και άχρονης κοινωνίας νιώθουν πλήξη και αδιαφορία. Περιμένουν από τους βαρβάρους την ανανέωση και τη ριζική απλοποίηση της ζωής τους. «Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι; Είναι οι βάρβαροι να φτάσουν σήμερα. Γιατί μέσα στη Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τι κάθονται οι συγκλητικοί και δεν νομοθετούν; Γιατί οι βάρβαροι θα φτάσουν σήμερα. …» Και όταν τελικά δεν έρχονται οι βάρβαροι: «Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μία κάποια λύσις». Όχι η μοναδική. Άρα μπορούν να αναζητήσουν μια διαφορετική λύση.
Σχεδόν όλα τα έργα του Κάφκα είναι μεταφορές της αναμονής που σχετίζεται με την εξουσία. Στον μυθιστόρημα ο «Πύργος», ο ήρωας περιμένει να μπει στον Πύργο και δεν μπαίνει ποτέ. Στο μυθιστόρημα «Η Δίκη», δεν μαθαίνει ποτέ για ποιό λόγο τον κατηγορούν.
Κι εμείς; Τι περιμένουμε; Πως βιώνουμε την αναμονή; Τι κάνουμε για να γεμίσουμε το χρόνο που μοιάζει ατέλειωτος; Αν είμαστε τυχεροί, μπορεί η αναμονή να μας χαρίσει την ελευθερία;
Την εποχή των εικόνων και της ταχύτητας της πληροφορίας, διαπιστώνουμε ότι όλο και πιο συχνά βρισκόμαστε σε αναμονή: σε μια αίθουσα ιατρείου, σε μια ουρά ταμείου, στο μετρό. Περιμένουμε την άνοιξη, τις γιορτές, τα γενέθλιά μας, ένα τηλεφώνημα, το φαγητό, μια διάγνωση, το γέλιο μετά από ένα ανέκδοτο, να περάσει ο πόνος, να μας πάρει ο ύπνος, να γίνει το φαγητό, να έρθει το καλοκαίρι. Περιμένουμε να ερωτευθούμε.
Μόλις μερικά χρόνια πριν στην Ελλάδα είχαν αρχίσει να σχηματίζονται οι πρώτες ουρές στα συσσίτια των Δήμων και στις λαϊκές αγορές όπου μοιράζονταν δωρεάν λαχανικά και φρούτα. Η οικονομική κρίση του 2011 δημιούργησε νέους φτωχούς. Ανθρώπους που μέχρι τότε είχαν σταθερή εργασία, μισθό, δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, επίδομα άδειας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι Έλληνες σάστισαν. Είχαν συνηθίσει τις ουρές στις υπηρεσίες του Ι.Κ.Α, στα επείγοντα των κρατικών νοσοκομείων, σε Εφορίες, Ταχυδρομεία και Τράπεζες, σε κινηματογράφους και συναυλίες, αλλά αυτό που ζούσαν τότε ήταν πρωτόγνωρο.
Και ενώ κατακλυζόμαστε από εικόνες ανθρώπων που περιμένουν να περάσουν τα σύνορα, κυνηγημένοι από τους πολέμους και τη φτώχεια, ένα εστιατόριο στη Μαδρίτη δεν κάνει κρατήσεις. Κάποιοι πληρώνουν άλλα άτομα για να περιμένουν αντί γι’ αυτούς στην ατέλειωτη ουρά που σχηματίζεται. Άραγε είναι το φαγητό σε αυτό το εστιατόριο τόσο καλό ή μήπως είναι ελκυστικό, ακριβώς γιατί δυσκολεύεται κάποιος να βρει τραπέζι?
Η αναμονή είναι σαν ένα λευκό φύλλο χαρτιού που πρέπει να γεμίσουμε. Αν δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να περιμένουμε, ας κάνουμε κάτι δημιουργικό, όπως έκανε η Πηνελόπη με τον αργαλειό περιμένοντας τον Οδυσσέα.
Στην «Οδύσσεια» του Ομήρου, η Πηνελόπη υφαίνει και εξυφαίνει για ν’ αποφύγει το γάμο με κάποιον από τους μνηστήρες, για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Ο γιός της Τηλέμαχος λέει: «Αν έβρισκε το θάνατο, δε θα’ ταν ο καημός μου τόσος, αν είχε σκοτωθεί στην Τροία, εκεί, με τους συντρόφους του στο πλάι, ή, με το τέλος του πολέμου, ξεψυχούσε στων δικών του τα χέρια. Τότε οι Παναχαιοί θα τον τιμούσαν τύμβο υψώνοντας, και για την κληρονομιά στον γιο του θ’ άφηνε μεγάλη δόξα. Μα να τώρα ανήκουστον τον έχουν αρπάξει οι Άρπυιες κι εξαφανίστηκε, χωρίς κανείς να μάθει πού και πώς, αφήνοντας σ’ εμένα οδυρμούς κι οδύνες» (οι Άρπυιες ήταν φτερωτές δαιμονικές θεότητες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, προσωποποίηση των θυελλωδών ανέμων. Σε αυτές απέδιδαν την εξαφάνιση ανθρώπων που χάνονταν χωρίς ν’ αφήσουν ίχνη. Στη νεοελληνική μυθολογία έχουν διασωθεί ως Ανεμικές ή Αερικά).
Η αναμονή εξακολουθεί να εμπνέει τους συγγραφείς. Στη «Δόνια Ροσίτα» ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα δημιουργεί έναν εμβληματικό χαρακτήρα. Η Ροζίτα περιμένει την επιστροφή του αρραβωνιαστικού της από την Αμερική για να γίνει ο γάμος. Τα χρόνια περνούν χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνος προτείνει ακόμη και γάμο με πληρεξούσιο αλλά ούτε αυτός πραγματοποιείται. Στο τέλος η Ροσίτα μαραίνεται όπως τα ρόδα που καλλιεργεί στο θερμοκήπιο του σπιτιού της.
Ο Σάμιουελ Μπέκετ στο θεατρικό του έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» βάζει δύο ανθρώπους να περιμένουν την άφιξη ενός ατόμου που δεν έρχεται ποτέ. Ο ίδιος ανέφερε κάποτε πως ούτε ο ίδιος είχε σκεφτεί ή γνώριζε «ποιος ήταν ο Γκοντό».
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα «Περιμένοντας τους βαρβάρους» σχετίζει την αναμονή με τη λύση. Οι άνθρωποι μιας υποθετικής και άχρονης κοινωνίας νιώθουν πλήξη και αδιαφορία. Περιμένουν από τους βαρβάρους την ανανέωση και τη ριζική απλοποίηση της ζωής τους. «Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι; Είναι οι βάρβαροι να φτάσουν σήμερα. Γιατί μέσα στη Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τι κάθονται οι συγκλητικοί και δεν νομοθετούν; Γιατί οι βάρβαροι θα φτάσουν σήμερα. …» Και όταν τελικά δεν έρχονται οι βάρβαροι: «Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μία κάποια λύσις». Όχι η μοναδική. Άρα μπορούν να αναζητήσουν μια διαφορετική λύση.
Σχεδόν όλα τα έργα του Κάφκα είναι μεταφορές της αναμονής που σχετίζεται με την εξουσία. Στον μυθιστόρημα ο «Πύργος», ο ήρωας περιμένει να μπει στον Πύργο και δεν μπαίνει ποτέ. Στο μυθιστόρημα «Η Δίκη», δεν μαθαίνει ποτέ για ποιό λόγο τον κατηγορούν.
Κι εμείς; Τι περιμένουμε; Πως βιώνουμε την αναμονή; Τι κάνουμε για να γεμίσουμε το χρόνο που μοιάζει ατέλειωτος; Αν είμαστε τυχεροί, μπορεί η αναμονή να μας χαρίσει την ελευθερία;
